Follow me

Zoals de meesten van jullie wel weten zit ik momenteel in Kaapverdië voor mijn stage bij het televisieprogramma: Helemaal het einde. Meerdere keren kreeg ik de vraag of ik weer ging bloggen. Nou, zoals je hebt kunnen zien is het antwoord: nee. Om jullie nog een keer van mijn schrijfdeskundigheid te laten genieten heb ik één uitzondering gemaakt. In deze blog lees je hoe ik het de afgelopen maanden in Kaapverdië heb gehad en of het helemaal het einde was.

 

De stagiair

Allereerste ben ik hier natuurlijk naar toe gekomen om stage te lopen. Voor drie en een halve maand heb ik meegelopen op de productie van Helemaal het einde. Ik heb hier drie maanden lang, items gespot, mee geweest naar draaidagen, de producers geholpen.. nou ja, gewoon de dingen die je doet als stagiair. Ik heb hier onwijs veel geleerd en ben blij dat ik de kans heb gehad om hier mijn stage te doen. Verder laten we het kopje stage (geheimhoudingsplicht weet je wel) even voor wat het is. Geen genoegen met deze uitleg? Dan verwijs ik je door naar mijn stageverslag.

 

In de chill modus

Ik heb uiteraard niet alleen maar gewerkt. Sowieso was ik in de weekenden altijd vrij en zo actief als dat ik ben lag ik 9/10 keer daarvan lekker op het strand. Fijn hoor, een land waar het altijd warm is. Naast lui doen op het strand heb ik ook echt weleens wat ondernomen. Zo heb ik mijn voeten opengehaald tijdens een klimtocht naar de vulkaan, rondjes gereden over het eiland, niks aan uitzicht gezien op de Monte Verde en foto’s gemaakt in het kunstenaarsdorpje. Daarnaast ben ik ook nog drie keer naar het buureiland Santo Antao geweest voor het nodige groen op je netvlies. San Antao is ook echt wel een aanrader mocht je ooit bedenken om naar Kaapverdië op vakantie te gaan.

 

Kaapverdië is natuurlijk geen Malaga en is iets verder van Nederland verwijderd dan drie uurtjes vliegen waardoor niet iedereen zin en tijd had om langs te komen. Niet dat het erg is, maar je weet dan wel weer waar je staat in hun prioriteitenlijstje (grapje, duh). Wel zijn mijn mams, Dionne, René, Moniek en Margreet gezellig langsgekomen om te genieten van de harde windvlagen, relaxte sfeer en natuurlijk mijn fantastische aanwezigheid. Ik vond het in elk geval superleuk dat ze er waren, bedankt voor jullie komst gappies.

 

Lokale knabbels

Het lokale eten hier is een bonenprutje genaamd Cachupa. Dit is te eten, maar niet mijn favoriet. Over het algemeen staat de Kaapverdiaanse keuken sowieso niet in mijn lijstje met favorieten. Wat eten betreft is de hygiëne hier ook een stuk minder en kun je natuurlijk het water niet drinken. Wat het precies is geweest weet ik niet, maar ik heb hier wel bijna altijd buikpijn en ben hier vaak aan de schijterij. Maar goed, dit neem ik maar voor lief en zolang ik het in het vliegtuig niet heb ben ik een blij persoon. Je hebt me horen klagen over het feit dat vegetariër zijn in Spanje soms best moeilijk is. Nou, vergeleken met hier is Spanje het walhalla voor vegetariërs. Niks ten nadele van hier, want ik begrijp dat dit geen welvarend Nederland is dat je vegetarische frikandelbroodjes voorschotelt en wat vega betreft gewoon een stuk verder is. Maar soms was het lastig en ik ben heel blij dat ik straks weer gewoon naar de hallo Jumbo kan om mijn vega snacks te halen.

 

De culturele tour

Nu gaan we over naar het onderwerp; mensen, dieren en dingen. Allereerste de mensen. Ik heb niet heel erg veel met de lokale bevolking te maken gehad, maar over het algemeen zijn mensen hier vriendelijk. Wat dieren betreft lopen er hier ontzettend veel zwerfhonden. Het liefste zou ik ze allemaal adopteren, maar zoveel vlooien kan Luttelgeest waarschijnlijk niet aan. Ze leven hier een beetje met het motto: no stress. Dat is ook wel te merken aan het feit dat ze niet een tandje harder lopen als het druk is in een restaurant. De mensen werken hier op een andere manier dan in Nederland en op wat kleine irritaties punten na bevalt het ‘niet stressen’ gebeuren me wel. Werk is belangrijk, maar je leven draait (wat mij betreft) niet alleen maar om werk. Deze manier van leven, het land, de plek en alles wat ermee te maken heeft, heeft natuurlijk ook een keerzijde. Er is veel armoede hier en je ziet geregeld iemand bedelen op straat. Nu ben ik geen liefdadigheidsfonds, maar voelt het wel goed om de lokale bevolking hier een klein beetje te helpen. Daarom geef ik (bijna) al mijn kleding en andere spullen weg aan mensen die het beter kunnen gebruiken dan ik. Nee, het is niet veel maar hey: verbeter de wereld, begin bij jezelf.

 

Al met al heb ik hier een leuke en vooral leerzame tijd gehad. Ik ben heel blij dat ik deze kans heb gekregen en heb er vertrouwen in dat er misschien toch nog iets van me terecht komt. Alhoewel ik mentaal nog niet klaar ben voor het dragen van een winterjas kijk ik er wel weer naar uit om naar huis te gaan.

 

 

Ciao